MAGAZIN PREPORUKA
FATALNE I NEZABORAVNE: Muze italijanske kinematografije(FOTO)
Monika Beluči
Od Claudije Cardineli do Monice Belucci, istorija filma je puna ženskih figura koje su imale ulogu muza od strane producenata i direktora filma. Ove filmske dive su istorijski shvaćene kao posrednici između umetnika i božanskog, dok se danas tumače kao simbolične figure umjetnikovog rada ili određenog stvaralačkog perioda.
Jedan od dobro poznatih slučajeva je diskutabilna i turbulentna veza između Ingrid Bergman i Rosselinija tokom 1950. Italijanski reditelj je tada bio u vezi sa glumicom Annom Magnani kada je, iz želje da sarađuje sa njim, Ingrid Bergman napisala pismo:
“Dragi Mr. Rosselini, vidjela sam vaše filmove Rome Open City i Paisan i veoma sam uživala u njima. Ako vam je potrebna švedska glumica koja odlično govori engleski, koja nije zaboravila svoj njemački, koja nije baš razumljiva kada priča na francuskom i koja na italijanskom samo zna da izgovori “ti amo”, spremna sam da dođem i sarađujem sa vama na filmu.”
Rosselini nije oklijevao ni trenutak. Upoznao je Bergman u Parizu, a ostalo je istorija….
Stefania Sandrelli i Pietro Germi
Stefania Sandrelli je definitivno doživjela veliki karijerni uspjeh zahvaljujući društveno kritičkim radovima u kojima je glumila kraj Pietra Germia, među kojima su najpoznatiji filmski naslovi Divorce Italian Style (1961), Seduced and Abondoned (1963) i Alfredo, Alfredo (1970). U narednim godinama, Stefania koja je važila za prelijepu glumicu je nastavila uspješnu saradnju sa Pietrom Germiem, a od značajnijih filmova je snimila The Climax (1967) sa Ugom Tognazzijem i A Pocketful of Chestnuts (1969).
Monica Bellucci i Giuseppe Tornatore
Početkom 21. vijeka, nekadašnja manekenka i relativno nepoznata glumica – Monica Bellucci je igrala ulogu zavodljive, misteriozne Magdalene Scordi u sada već kultnom filmu Malena, italijanskog reditelja Giuseppea Tornatorea o prelijepoj udovici i njenom nesrećnom životu.
Zahvaljujući Tortnatoreu, Monica je otkrila strast prema glumi a svijet njenu specifičnost, odnosno moćnu i fantastičnu fizičku ljepotu koja je svakom njenom liku davala neku fascinantnost. Upravo ovim filmom Monica je uspjela da skrene pažnju mnogih reditelja, sa podneblja same Italije kao i Francuske i Amerike.
Bajkovita Sicilija, suptilna erotika, tragična zbivanja i nasilan kraj kao i ljepota Bellucijeve, oduševila je gledaoce. Nekoliko godina kasnije Tornatore ju je pozvao da ponovo glumi u filmu Baaria, koji prati priču o porodicama tri generacije, od 1930. do 1980. godine.
Monica Vitti i Michelangelo Antonioni
Monica Vitti je jedna od najpoznatijih glumica “commedia all’italiana” i možda jedina koja može da stane rame uz rame sa muškim savremenicima, kao što su Sordi, Tognazzi i Gassman, u smislu slave i broja filmova.
Hladna plavuša je takođe upamćena po svojim nastupima u dramatičnim ulogama koje je imala u četiri filma slavnog Michelangela Antonioni (kome je bila muza i životni partner) pod neobičnim nazivom “tetralogija nekomunikativnosti”: L’avventura (1960), La notte (1961), L’eclisse (1962) i Deserto rosso (1964).
Ingrid Bergman i Roberto Rossellini
Pred kraj pedesetih godina prošlog vijeka, kada je odgledala dva filma italijanskog reditelja Roberta Rossellinija, izumitelja neorealizma, Ingrid Bergman je bila već jedna od najpoznatijih glumica na svijetu.
Oduševljena njegovim radom, Ingrid je odmah napisala lukavo pismo namijenjeno Rosselliniju koji je zbog harizmatične švedske zvijezde koja ga je toliko oduševila i očarala, pozvao Bergamovu koja je tada bila udata da glumi glavnu žensku ulogu u filmu Stromboli- Land of God (1950).
Inače, ova uloga je prethodno bila obećana italijanskoj zvijezdi Anni Magnani koja je u tom trenutku bila partnerka slavnog reditelja.
Zbog tog postupka izbio je ogroman, međunarodni skandal. Bergman, koji je do tada u Italiji smatran svecem, iznenada je bio osuđen i nazvan beskrupuloznim grešnikom. I iako se bura stišala, a Bergman i Rosselini vjenčali, njihov brak nije dugo potrajao.
Međutim, iza njih su ostavili značajne filmove koje uvijek rado pogledamo: pored Strombolija, moramo spomenuti i naslove Europe ’51 (1952), Journey to Italy (1953) We, the Women (1953) Angst (1954) i Joan of Arc at the Stake (1954).
Ingrid Bergman
Laura Betti i Pierpaolo
Glumica i pjevačica rođena blizu Bolonje, Lora Betti je dosta radila sa apsolutnom poetskim i filmskim talentom Pierpaolom Pasolininijem, sa kojim je zajedno dijelila ljubav prema umjetnosti.
Nakon saradnje sa Fellinijem u kultnom La Dolce Vita (1960), Laura je snimila La Ricotta (1963), The Earth Seen from the Moon (1967), Oedipus Rex (1967), Caprice Italian Style (1968) i Theorem (1968), za koji je osvojila Coppa Volpi nagradu za najbolju glumicu na Filmskom festivalu u Veneciji, kao i The Canterbury Tales (1972), koje takođe potpisuje Pasolini.
Pored njega, ona je takođe sarađivala sa najvećim rediteljima svog vremena: Bertoluccijem, Bellocchiom, Viscontijem, Rossellinijem, Bunuelom i Scolom. U 1968. Laura je objavila muzičku ploču pod nazivom Potentissima signora, a za tekst pjesama je bio zaslužan Pasolini.
Claudia Cardinale i Luchino Visconti
Claudia Cardinale je bez sumnje jedna od najlepših glumica italijanske kinematografije. Njeno izuzetno prisustvo na bini je bilo zapanjujuće, što su producenti iskoristili za snimanje brojnih filmova tokom tzv. zlatnog doba italijanskog filma.
Njeni nastupi za Luchino Visconti su praktično nezaboravni, od malog učešća u filmu Rocco and his brothers (1960), do njenog nezaboravnog performansa u legendarnom filmu The Leopard (1963) u kom je glumila kraj Alena Dellona.
Klaudija Kardinale
Sophia Loren i Vittorio De Sica
Velika diva italijanskog filma, najpoznatija je po upečatljivim glumačkim trenucima koje je imala u svojoj brilijantnoj karijeri, a posebno se izdvaja njen rad sa rediteljem Vittoriom De Sicom.
Sophia je osvojila Oskara za najbolju glumicu za film Two Women (1960), dramatično remek-djelo zasnovano na romanu istog imena, autora Alberta Moravije. Sophia se takođe pojavljivala u mnogim drugim filmovima De Sica: Yesterday, Today and Tomorrow (1963), Marriage Italian Style (1964), and Sunflower (1969). Govoreći o Vittoriju, Sophia je nedavno rekla:
“On je bio čovjek koji me je zasmijavao najviše. Bio je dirigent orkestra i koristio me je kao instrument.”
Giulietta Masina i Federico Fellini
Giulietta Masina, ćerka violiniste i nastavnika, počela je da se zanima za glumu veoma rano dok je još uvijek bila u srednjoj školi Ursulines u Rimu. Masina je započela karijeru 1948. godine u filmu Without Pity, Alberto Lattuada.
Međutim, zajedno sa svojim mužem Federicom Fellinijem, koga je srela 1942, postigla je svjetsku slavu i sazrelila u umjetničkom smislu. Veza sa Felinijem je u isto vrijeme bila egzistencijalna i kinematografska, zasnovane na uzajamnoj inspiraciji i velikom razumevanju.
Među njenim najpoznatijim filmovima su La Strada (1954), Nights of Cabiria (1957) i Juliet of the Spirits (1965), koji je bio prvi Fellinijev film u boji. Pored ovih filmova, i melanholični Ginger and Fred (1985) u kome je glumila sa Marcellom Mastroiannijem je takođe značajan u njenoj karijeri.
Izvor: Elle magazin
