Od trenutka kad je čovjek počeo da koristi metalni novac, pokušavao je da ga sakrije i sačuva. U davna vremena, ljudi su čuvali novac u glinenim, kamenim ili drvenim ćupovima s poklopcima. Obzirom da nisu postojale banke, mjesta za skrivanje ćupova s blagom bila su zidovi, podovi i krovovi kuća, bunari i podrumi.
Arheolozi su posude s novcem nalazili i u poljima, na grobljima ili u zidovima zamkova.
Vremenom se mijenjao oblik posude za čuvanje novca, kao i materijal od kojega su bile pravljene. Postojale su u obliku životinje, glave ljudi ili kovčežića, a stare materijale su zamijenili srebro, zlato, keramika…
Suprotno uvriježenom mišljenju, ,,kasica prasica” nije dobila naziv po prascima.
Naziv ,,kasica prasica” potiče od stare engleske riječi za vrstu gline – ,,pygg“, koja se u srednjem vijeku (oko 15. vijeka), koristila za izradu posuđa. Kad bi porodica uštedjela nešto novca, stavljala bi ga u glinene posude koje su zvali ,,pygg bank”. Izrađivane su u raznim veličinama, a imale su prorez u koji se umetao novac. Kad bi se napunile, jedini način da se dođe do novca bio je da se razbiju.
Nepoznati lončar izradio je posudu za čuvanje novca u obliku svinje. Taj je oblik postao jako popularan pa je iz Velike Britanije donešen u druge zemlje Evrope, a kasnije i svijeta. Tako je ,,pygg” postao ,,pig”, odnosno svinja.
U 20. vijeku započinje izrada ,,kasica prasica” koje su na dnu imale veliki otvor, obično zatvoren plutenim, drvenim, a kasnije plastičnim čepom. Na ovaj način kasice su trajale duže i novac je bilo lakše izvaditi.