Četrdeset je godina od smrti glumca koji je unosio radost i smijeh u svaki jugoslovenski dom i čije se rečenice iz predstava ,,Radovan III” i ,,Kralj Ibi” dan-danas pamte – Zorana Radmilovića.
Tu su još ,,Priče iz Nepričave”, ,,Priče iz radionice”, ,,Majstori, majstori”, ,,Maratonci trče počasni krug”, ,,Paviljon broj šest”, pa i pozorišna uloga Molijera.
Nije volio ništa što je ustaljeno, nametnuto, ni u životu ni na daskama koje život znače. Tako, upravo zbog stalnih njegovih inspiracija i improvizacija na sceni, ,,Radovan III” nikada nije bio isti. Smijale su se njegove kolege i same se nadovezivale na njegove rečenice na sceni.
Odrastao je u porodici u kojoj je djed bio arhitekta, a otac sudija. U takvom okruženju nisu blagonaklono gledali na želju da bude glumac, pa je morao prvo da upiše studije Prava, zatim Arhitekture, čak i Anglistike, odsjek Engleski jezik, ali bi svaki fakultet napuštao, jer, iako su mu pravo i arhitektura bili u nasljeđu, nisu u krvi i snovima. Na kraju, san postaje java i on na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju diplomira 1963. godine u klasi Mate Miloševića.
Uloga ,,Radovana III” pratila ga je 299 puta, posljednji više od mjesec pred smrt. Pa je praktično tako sa scene otišao u vječnost, što onu simboličnu, ostavši zauvijek u srcima svih koji su ga gledali i znali i po kultnim ulogama, tako i stvarnu.
Možda ga je i najpreciznije opisao Dušan Kovačević.
– Njegov način glume bio je kao kada Brazilci igraju fudbal. On je na jednom kvadratnom metru mogao da odigra nešto za šta je nekom glumcu potrebna cijela scena – rekao je on.
Upravo su za Brazilce u fudbalu uvijek bile vezane majstorije na terenu i lakoća s kojom su igrali, tako da ovo poređenje Kovačevića itekako ima utemeljenje.
– Ne želim da se ponovo rodim. Zapravo, želim, ali posle smrti. Želim još jedan cio život – tako je govorio velikan Zoran Radmilović.
B.R.